‘We gaan intern nog bespreken of en hoe je mogelijk binnen onze organisatie past. We mailen je later deze week.’
Binnen een half uur stond ik weer buiten. Bedankt en niet tot ziens.
Hoewel ik mezelf van te voren al betrapte op enige tegenzin in het gesprek (toch die weerstand tegen het jezelf moeten ‘verkopen’), merk ik enige teleurstelling op. Waarom dan? En waarom ging ik het gesprek eigenlijk dan toch aan, terwijl mijn gevoel mij al vertelde dat het waarschijnlijk niet zou passen? Was het alleen nieuwsgierigheid, om te onderzoeken hoe ik als zelfstandige in de vorm van interimdocent werkzaam zou kunnen zijn in het onderwijs? Of was het toch mijn Ego, dat geen nee kon zeggen omdat een collega (een ‘plusdocent’) mij in contact had gebracht met deze partij?
‘Voor ons is het niet helemaal duidelijk wat precies je ambities zijn. Het is alsof je nog geen duidelijke keus hebt gemaakt.’
Nou, die opmerking komt wel even binnen. Mijn hele systeem komt in opstand. Ik voel iets van verontwaardiging. En ook de gedachte dat ik gefaald heb merk ik op. Ik neem even de tijd om te voelen en te horen welke gedachte ik verder opmerk.
Blijkbaar kan ik niet goed genoeg overbrengen wat mijn ambities zijn (wat een rotwoord vind ik dat ook- waarom toch? -ik heb het liever over mijn persoonlijke wensen of leerdoelen). Ik heb het idee dat ik mezelf moet verantwoorden.
Keuzes maken. Wat deze gesprekspartners niet weten, is dat ik de afgelopen jaren intens bezig ben met dit onderwerp. Vorig jaar heb ik om die reden op school laten weten dat ik niet langer als docent Nederlands voor de klas wil staan. Niet omdat ik geen les wil geven. Ik ben de spelling en grammatica gewoon zo zat. Al die regeltjes. Daar ben ik na meer dan twintig jaar wel klaar mee. Het komt er voor mij ook op neer dat ik niet langer de gebaande paden wil bewandelen. Ik wil mezelf niet steeds maar weer moeten verantwoorden (ook zo’n terugkerend thema voor mij). Uitleggen aan de directie hoe het verschil tussen het cijfer voor SE en CSE tot stand is gekomen, bijvoorbeeld. Niet avonden lang bezig zijn met correctiewerk en met lesvoorbereiding. Kopieerwerk. Toetsen bespreken. Ik wil me niet constant opgejaagd voelen. Niet meegaan in de gekte van de dag. Het streven naar altijd maar meer en beter. Excelleren. Geen onvoldoendes mogen accepteren.
Dat is een heleboel NIET. 
?
Er is echter ook een hoop dat ik wél wil.
Ik wil kunnen werken in mijn eigen tempo. De tijd kunnen nemen om mijn woorden te kiezen (ik ben daar niet zo snel in én vind het blijkbaar belangrijk de juiste woorden te kiezen – al is taal soms gewoon te beperkt- ik wil graag begrepen en gehoord worden) en mijn pad te gaan. Zelf kunnen bepalen. Me kalm en tevreden voelen. Tevreden zijn met minder, in plaats van het jagen op meer, vanuit de angst tekort te komen of tekort te schieten. Ik wil vrijheid. Ruimte in mijn agenda. Genieten van het moment. De tijd hebben om te luisteren. Mooie verhalen te mogen horen én vertellen. Verbinding voelen met de kinderen, jongeren en volwassenen met wie ik werk, met en zonder beperking of ontwikkelingsachterstand, en daar de tijd voor nemen. Aandacht hebben voor wat er verandert en groeit. Soms gewoon in stilte. Altijd vanuit positiviteit en de mogelijkheden en kwaliteiten van de persoon tegenover mij én in mezelf. Geweldloos. Creatief en afwisselend. Zonder te beoordelen en veroordelen het proces van leren begeleiden, coachen en soms wat (bij)sturen. Inspireren. In de breedste zin van het woord. Op school, als docent, als mentor, als leerlingbegeleider, als zelfstandige, als (kinder)coach, als yogadocent, organisator van (play- en)workshops, als moeder, als dochter, als vriend(in), als mens. Daar wíl ik helemaal geen keus in hoeven maken. Ik wil het allemaal!
Het was weer een mooie oefening in het opmerking van mijn jakhals. Een moment om stil te staan bij mijn gevoelens en mijn behoeften. Om het in mijn eigen tempo weer een klein beetje helderder te krijgen wat ik wil.
Ik buig mijn hoofd en ben de mensen met wie ik een gesprek had dankbaar. Ik weet weer een beetje beter waar ik sta. Nu maar even genieten van dit moment. Van het hier en nu. Namasté.
