‘Hij doet gewoon niet wat ik zeg, sterker nog; hij doet het tegenovergestelde!’
Vader was zichtbaar geïrriteerd. Ook aan de gezichtsuitdrukking van zoon was te zien dat hij last had van behoorlijk wat frustratie. Tijd om hém een vraag te stellen.
‘Klopt dat?’
‘Nou, vind je het gek? Hij heeft ook totaal geen respect voor mij! Hij luistert niet eens naar wat ik ergens van vind. ‘
‘Het klinkt alsof jullie het allebei belangrijk vinden dat er naar je wordt geluisterd. Is dat zo?’
‘Natuurlijk!’ Vader en zoon gaven bijna tegelijk antwoord.
‘En jullie ervaren ook allebei dat er niet naar je wordt geluisterd. Laten we dan eerst eens onderzoeken wat maakt dat het niet lukt om naar elkaar te luisteren….’
Respect is een belangrijk thema in de puberteit.
Respect. Naar elkaar (kunnen) luisteren Het zijn vaak terugkomende thema’s in gesprekken met ouders van pubers. Ouders en pubers willen graag beiden als waardevol persoon worden erkend. Ze willen allebei het gevoel hebben dat ze er voor de ander toe doen. Dat er naar hen wordt geluisterd. In de puberteit kan dit gevoel verstoord raken. Hoe komt dat?
Ik heb een hekel aan administratie. Het bijhouden van gewerkte uren. Het vastleggen van wat er gedaan is. Verplichte gegevens bijhouden. Ik vind het saai. Misschien is het ook wel omdat mijn brein het lastig vindt, gestructureerd werken. Ik wil niet steeds hetzelfde doen. Het zal er wel mee te maken hebben dat ik er het nut niet van inzie. En dat ik de dingen graag op mijn manier doe.
Waar ik het nut ook niet van zie, is het werken met vaste pakketten. Naar aanleiding van een intakegesprek bespreek ik altijd wat er mogelijk is, welke weg we kunnen kiezen, welke tools we kunnen gebruiken en hoeveel sessies waarschijnlijk nodig zijn om iets van verandering in gang te zetten. Ik snap dat mensen het soms fijn vinden om in te kunnen schatten hoeveel tijd / geld ze moeten investeren. Maar ik werk niet met pakketten met een bepaalde opbouw, waarin je vastzit aan een aantal sessies. Soms ben je na 1 sessie al geholpen, soms zijn we drie tot vijf sessies samen aan het werk. Je kunt stoppen wanneer het voor jou klaar is. Dat is een manier van werken waar ik bewust voor kies. Ik zie het nut er niet van in om je langer aan mij te binden dan nodig is.
Iets anders waar ik voor kies, is om niet samen te werken
met verzekeraars. Ik zit niet te wachten op het schrijven van verslagen waarin
ik mij moet verantwoorden voor wat ik heb gedaan met een coachee. Ik heb niet
voor niets afscheid genomen van het onderwijs, waar je steeds weer tegenover de
directie en onderwijsinspectie je (examen)resultaten moet verantwoorden. Ik wil
de vrijheid om te doen en vooral te laten wat ik wil – die administratie dus.
Dat betekent wel dat sommige ouders die mij benaderen voor
hulp besluiten om niet van mijn diensten gebruik te maken. Omdat ze die kosten
zelf niet (volledig) willen betalen. Of wel willen, maar niet kunnen.
Voor die laatste groep vind ik het vervelend. Als je hulp zoekt voor je kind – of voor jezelf- en je hebt daar niet de middelen voor. Daar heb ik een tijdje mee in mijn maag gezeten. Want ik vind dat ik ook een maatschappelijke functie heb. Natuurlijk moet ik ook voor mijn eigen gezin zorgen, dus gratis sessies weggeven, dat is geen goed plan. Maar hoe kan ik in die twee behoeften voorzien? Zorgen voor mijn eigen gezin en voor de maatschappij waarin we leven? Ik heb zitten denken aan het oprichten van een stichting of het in het leven roepen van een fonds. Maar dat zorgt weer voor een heleboel (je raad het al) administratie. Dus ik bedacht iets anders. Om het op mijn manier te kunnen doen.
PAY IT FORWARD
Ik ga het aantal activiteiten dat ik organiseer op basis van donatie, uitbreiden. Naast het Middagje Met Liefde en Aandacht, zal ik meer evenementen (voor kinderen en volwassenen) organiseren waar de spaarpot op tafel komt te staan. Wie dan meedoet, stopt vrijwillig een bedrag in de spaarpot. Zoveel als jij wilt, zoveel als jij kunt missen. Daarmee werk je mee aan het principe ‘Pay it forward’. Pay it forward is een uiting van een goede daad aan anderen. Je geeft voor wat je zelf hebt ontvangen (in de vorm van een activiteit) en draagt daarmee bij aan de hulp voor iemand die het goed kan gebruiken. Zo maken we met elkaar de wereld iets mooier.
Wanneer er genoeg in de spaarpot zit om een aantal coachsessies
te kunnen financieren, laat ik dat weten via mijn website en social media.
Zodat gezinnen die rond moeten komen van een minimuminkomen en die wat Liefde
en Aandacht nodig hebben zich bij mij kunnen melden. Daar zie ik wel het nut
van in en zo maak ik mezelf ook graag nuttig!
Algemeen nut
In het belang van de samenleving als geheel, voor iedereen van belang, datgene dat voor het welzijn van het volk in het algemeen nuttig, gewenst of nodig is.
Vanuit mijn behoefte om de stilte in mijzelf de ruimte te geven en de rust te nemen om te luisteren en te voelen welke kant ik uit wil, nam ik afgelopen weekend deel aan de stiltedag van mijn lieve yogacollega Kalinka (voor meer informatie kun je eens een kijkje nemen op haar website www.gelukkeling.nu).
Het was ontzettend prettig en verhelderend om mezelf weer eens te vragen waar ik minder van wil en vooral waar ik meer van wil. Want…alles wat je aandacht geeft groeit!
Mijn gedachten brachten mij terug in de tijd. In 2013 deed ik bij yogaschool De Blauwe Vlinder de opleiding tot docent easyflow en poweryoga, omdat ik meer wilde leren over yoga. Maar ook omdat ik wilde onderzoeken of het mogelijk was om een opleiding te volgen, naast mijn gezin, mijn hulpbehoevende ouders en mijn baan in het onderwijs. Die uitkomst was positief en dus stortte ik mij in het avontuur: de opleiding tot kinder- en jeugdcoach bij het Atma instituut, waar ik echt heel blij van werd!
Na het behalen van deze opleiding stond ik te popelen om als coach aan de slag te gaan. But life got in the way. Ik werd meer gevraagd voor het verzorgen van yogalessen, dan coachsessies. Hoe dat komt? Het besef was er opeens: dat had ik over mezelf afgeroepen! Kijk maar eens naar mijn bedrijfslogo.
Ik heb eerst het woord yoga genoemd…..
Gelukkig was ik op de school waar ik werk wel zo daadkrachtig om aan te geven dat ik meer wilde met coaching en daar heb ik dit schooljaar dan ook alle ruimte voor gekregen. Dat is fijn. En toch blijft het kriebelen, merkte ik tijdens die stiltedag.
Tijd dus om actie te ondernemen! Om zelf aandacht te geven aan wat ik graag wil laten groeien. Om het universum en de mensen om mij heen laten weten dat ik er klaar voor ben. In de stilte heb ik al gevisualiseerd hoe het eruit gaat zien. De yoga hoeft niet minder, want ook daarin kan ik stiekem wel een beetje coaching kwijt. Maar mijn coachpraktijk mag groeien! Dit is de eerste stap op weg daar naartoe. Namasté.
