Ik weet niet wat je doet…maar het helpt!

Wat kun je verwachten van een craniomomentje? Lees hieronder hoe Ellen de sessie heeft ervaren.

Craniosacraal Testimonial

Ze komt van de behandeltafel af met een hele diepe zucht: “Hèèèè, ik heb zoveel meer gevoeld deze sessie! Wat ontzettend fijn! ” Het was haar tweede craniobehandeling. Ruim een week geleden was ze hier voor de eerste sessie. “De eerste keer ben je toch nog wat meer gespannen, omdat je niet weet wat er gaat gebeuren of wat je precies kunt verwachten. Nu kon ik mij er veel meer aan overgeven. Ik was de eerste keer heel nieuwsgierig en vroeg me steeds af wat je aan het doen was of hoe je zat. Daar was ik nu minimaal mee bezig.”

Nadat ze is komen zitten op de stoel voor een kopje thee en het gesprekje na afloop vertelt ze iets over wat ze heeft ervaren. “Ik weet niet van alles meer precies wanneer ik wat heb gevoeld. Voor mijn gevoel heb ik echt een eeuwigheid op die tafel gelegen.”

Ze is even stil en begint dan te vertellen. “Op een gegeven moment voelde ik dat er een enorme luchtbel vanuit mijn borst naar beneneden kwam. Dat voelde heel even onaangenaam, maar daarna niet meer. Het was als druk die zich opbouwde en op een gegeven ogenblik liet die los. Dat voelde ik heel erg bij mijn middenrif, daar voelde het toen heel ruim.

Met je vingers in mijn nek voelde ik heel duidelijk de spanning die daar zit. Hoe meer je naar de schedel kwam, hoe meer die spanning verdween, met een soort elektrische schokjes. Het fijne was…het voelde heel kwetsbaar en teder. Ik voelde dat ik heel koesterend en liefdevol werd vastgehouden. Het was een fijne, emotievolle ervaring. Er kwamen beelden op van mijn vader en moeder. En dat door gewoon maar een hand in je nek en het zijn in de stilte. Het voelde echt zó fijn!

Toen je handen op mijn kaken lagen, werd ik helemaal slap hè? Alsof ik een soort wax werd. Ik smolt helemaal. Ik dacht ‘hoe is het mogelijk?’….

Oh, wat ook zo verbazingwekkend is he, dat ook zo’n hele diepe, diepe, zucht kunt slaken en nog een kleine zucht erachteraan en dan…nou…dan voelde het alsof ik eigenlijk wel kon stoppen met ademhalen…Zo onvoorstelbaar!

Ik heb echt zo veel gevoeld, volgens mij ben ik een heleboel vergeten. Maar goh…het was heerlijk!”

Benieuwd naar cranio? Tot en met 31 december kun je tegen een extra voordelig tarief kennis maken. Meer informatie over de kosten en het maken van een afspraak, vind je hier.

Als je niet weet waar iets voor bedoeld is, kun je het overal voor gebruiken.

Meditatieplek of toch niet?

Vakantie.

Even stoppen met doen en gewoon zijn. Bijzonder waar je je van bewust wordt, als je vertraagt en niet overal aan voorbij racet.

Je hebt minder nodig dan je denkt. We maken ons een groot deel van de tijd drukker dan nodig is. Die conclusie trok ik (opnieuw) tijdens mijn kampeervakantie in Duitsland (voor het eerst in 23 jaar zonder kinderen, maar weer helemaal alleen met mijn man). Die vakantie leverde mij weer veel tegeltjeswijsheden op.

‘Als je stilzit zie je andere dingen dan wanneer je in beweging bent.’

‘Je kunt aan de dingen voorbij gaan of de dingen aan je voorbij laten komen.’

‘Als je niet weet waar iets voor bedoeld is, kun je het overal voor gebruiken.’

‘Je eigen venster bepaalt hoe je de wereld ziet.’

Zoals je misschien wel weet, ben ik dol op de natuur. Ik was daarom heel gelukkig op de natuurkampeerplek waar we onze tent mochten opzetten. In de grote achtertuin bij Sylvia en haar dochtertje Soraya, aan de rand van het bos. Een prachtige plek! Wil je een sfeerimpressie? Kijk dan zeker even op de Instagram van Waldfee naturcaming.

Wat mij opviel was dat er in het gebied waar we verbleven heel veel hoge stoelen en uitkijkhuisjes stonden, aan de rand van een veld of bos. Dat vond ik ontzettend leuk, want daar kon ik heerlijk in zitten mediteren of met de verrekijker naar vogels en andere dieren kijken. Toen ik daar enthousiast over vertelde aan onze gastvrouw, keek ze me wat meewarig aan. Die stoelen en huisjes bleken wel bedoeld om naar wild te speuren, maar met een jachtgeweer in de handen. Het zou niet lang meer duren, of de schuttersfeesten zouden weer beginnen.  Als niet-vleeseter was deze mogelijkheid gewoonweg niet in mijn hoofd opgekomen! Ik reageerde vol ongeloof, misschien zelfs wel wat geschokt, waardoor Sylvia zich haastte om te zeggen dat zij de jacht persoonlijk ook geen feest vond, maar dat het nou eenmaal traditie was in dit gebied. Ze vond mijn manier om deze plekken te gebruiken veel leuker.

Ik voelde me op dat moment even heel klein en dom. Het was alsof ik mijn vader hoorde zeggen dat ik zo naïef ben. Een oude pijnlijke overtuiging waar ik misschien aan voorbij was gegaan in het dagelijks doen vol met verplichtingen. Nu was er alle tijd om dit op te merken en te voelen. Ook kon ik inzien dat dit een niet-helpende gedachte is. Door deze situatie ben ik uiteindelijk juist wijzer geworden; mijn blik op de wereld is wijder geworden. Ik kon daardoor besluiten om me er niet druk om te maken.

Ik neem dit weer mee in mijn dagelijks leven. Deze periode van rust was dus heel waardevol. Meer heb ik niet nodig.

Sssssst! Stil eens!

In de afgelopen twee maanden ging ik maar liefst twee keer op retraite. Het eerste retraite was in Kloosterburen in het Hogeland van Groningen en werd georganiseerd door collegavriendin Simone Penners. Daar waren we een ochtend in stilte en dat liet me voelen hoe groot mijn behoefte aan Stilte was.

Het tweede retraite was een mindfulness stilteretraite in Cadzand, Zeeland, bij Edel Maex. Hij is psychiater en een van de grondleggers van Mindfulness Based Stress Reduction (MBSR) in België. Ik volg hem al een aantal jaar online en ik keek er naar uit om hem nu eens in het echt te ontmoeten.

In het uiteinde van Zeeland is het, net als in Groningen, nog echt donker als de zon onder is.  En stil. Maar verder kon het contrast met de eerste retraite bijna niet groter zijn. Tijdens deze tweede retraite kwamen we samen met een grote groep (ongeveer 50 mensen), deelde ik een kamer met iemand anders, was het verblijf sober (en de koffie ongelooflijk smerig 😉 ), hadden we corvee en waren de dagen gevuld met een programma met weinig vrije ruimte (hier en daar een half uurtje voor jezelf). Ondanks het ongemak dat ik tegenkwam, vond ik het toch een hele fijne ervaring. Waarom?

In de eerste plaats omdat ik het heerlijk vond om te mogen luisteren naar het Vlaams van Edel. Daarnaast omdat ik (opnieuw) mocht ervaren dat het jezelf gemakkelijk maken vaak moeilijker is dan het jezelf moeilijk maken. Omdat ik mij (opnieuw) bewust werd van mijn verslaving aan MEER en hoe gemakkelijk ik daar soms nog steeds aan toe geef. Omdat ik mocht oefenen met mildheid naar mezelf toe. Omdat ik mocht oefenen met de bereidheid om te kijken, te zien en te voelen. Zodat ik kon opmerken wat er allemaal in mij gebeurt. Ook omdat weer eens werd bevestigd dat de alle mensen met dezelfde dingen een strijd leveren; namelijk met hun voorkeuren en hun afkeer. Ik werd eraan herinnerd dat je niet mee hoeft te gaan in al je reflexen, dat je geen perfectie hoeft na te streven. Ik heb niets meer nodig, dan af en toe de Stilte; het ZIJN in plaats van DOEN. En dat, alsdus Edel Maex, is evident.

Dat gun ik jou ook. Daarom organiseer ik een paar keer per jaar een Stilte(mid)dag en Stiltewandelingen; een moment waarop je kunt kennis maken met Stilte of een moment waarop je je oefenen met Stilte kunt verdiepen.

(Benieuwd naar wat Stilte voor jou kan doen? Op 18 december is er weer een Stiltemiddag op de coachzolder en op 30 december is er Mindful Eindejaars Stiltewandeling in Castricum.)

Durf je bloot te geven

Het avontuur waar ik mezelf nu toch weer in gestort heb….Misschien heb je het voorbij zien komen via de sociale media, misschien heb je echt geen idee waar ik het over heb. Hoe dan ook; je moet echt even verder lezen!

Al een hele tijd wilde ik leren masseren. Dat is namelijk een hele mooie aanvulling op wat ik al bied aan diensten op mijn fijne coachzolder. Ik had al een werkbank, eeeeeh, ik bedoel een behandeltafel, voor de onderzoekjes, oefeningen en massages op de kleding tijdens de reflexintegratie. Daar wilde ik graag meer gebruik van gaan maken. Uiteindelijk is mijn doel om ‘massagetherapeut’ aan mijn lijst van vaardigheden toe te kunnen voegen. Dat is wel een meerjarenplan, maar ook dat begint met een eerste stap. Een basiscursus. En daar zag ik dus vreselijk tegenop. Wanneer je me een beetje kent, weet je misschien wel dat ik al ver ben gekomen in het liefdevoller worden ten aanzien van mijn lichaam, maar mezelf bloot geven vind ik nog steeds heel lastig. Dan ook nog eens aangeraakt worden, maakt het nog spannender. En helemaal als dat ook nog eens door een vreemde is. Maar. Ik ben het avontuur aangegaan. In twee lange, volle dagen heb ik de beginselen van een integrale ontspanningsmassage geleerd bij de massageschool Positive Touch, door niemand minder dan mijn lieve vriendin en fantastische docent Samantha Hosea (die al een aantal jaar werkt als massagetherapeut). 

Leuk om de basis te beheersen. Maar, net als met autorijden, nu begint het avontuur pas echt! Ik ga ontspanningsmassages toevoegen aan de diensten die ik lever op mijn coachzolder. Voor iedereen die al yogalessen bi me volgt en die zich wel bloot durft te geven –  of die dat, net als ik, eigenlijk heel spannend vindt! 

Meer informatie over de kosten en het maken van een afspraak, vind je hier.

Blij dat we weer thuis zijn!

‘Waar ga je naartoe?’ vragen we bijna meteen als we horen dat een ander vakantie heeft. Hoewel het de afgelopen twee jaar zeker niet vanzelfsprekend was dat we ergens naartoe gingen… Dit jaar mag alles weer en een hoop mensen kiezen dan ook voor een reis naar het buitenland. Wij ook. Niet omdat ik daar nu zoveel behoefte aan had, maar mijn zoons wilden graag naar een plek waar ze nog niet eerder waren geweest. Toen ik opmerkte dat ze echt nog niet op alle plekken in Nederland waren geweest, werd er met ogen gerold en ‘grappig, Boomer’ geroepen. Het werd Denemarken.

‘Geniet ervan!’, ‘Heb het gezellig samen!’, ‘Veel plezier!’ is wat  we elkaar goedbedoeld toewensen. Maar het voelt ook als een verplichting. Als een opgave. Je moet vooral genieten!

‘Heb je een fijne vakantie gehad?’ Dat is vaak de eerste vraag die we elkaar stellen als we elkaar weer zien na een vakantieperiode. (Of, wat neutraler, de vraag ‘Hoe was je vakantie?’.) Je kunt eigenlijk niet antwoorden met ‘Nee, ik heb geen fijne vakantie gehad’. Ja, het kan wel, maar dan ben je toch een soort van verplicht om het toe te lichten of uit te leggen, maar daar heeft de ander niet altijd tijd voor of zin in. Het is net als de vraag ‘Hoe gaat het met je?’ vaak meer een soort beleefdheid is dan een oprechte vraag. We zitten vaak niet te wachten op een eerlijk antwoord…

Dus. Wanneer je niet geïnteresseerd bent in hoe mijn vakantie was, dan hóef je niet verder te lezen. Stop vooral. Voel je niet verplicht om de beleefdheid op te brengen.

Heb ik een fijne vakantie gehad? Ja en nee.

Hoe was mijn vakantie? Het was interessant.

Het was zeker drie jaar geleden dat we met beide zoons op vakantie gingen. Dochter ging al langer niet mee. En ik was een beetje vergeten hoe lastig zo’n vakantie kan zijn –  zeker met een kind dat de labeltjes ASS en ADHD heeft.  Zoals je ook de pijn tijdens je bevalling vergeet. Je onthoudt er wel iets van, maar de mooie herinneringen overheersen. Gelukkig maar. Direct na mijn eerste bevalling verzuchtte ik; dit nooit meer! Toch raakte ik daarna nog twee keer zwanger. 😉 Zo wilde ik dus ook weer met mijn man en zoons op vakantie.

Het idee van vakantie is plezierig. Het is ontzettend fijn om even niets te hoeven. Om tijd te hebben voor jezelf en voor elkaar. Het idee van vakantie roept een beeld bij je op; het schept een bepaalde verwachting. Wordt er aan die verwachting voldaan, dan is dat plezierig. Wordt er niet aan die verwachting voldaan, of gebeurt er iets dat je niet had verwacht, dan is dat minder plezierig of zelfs onplezierig. Je kunt je wel voornemen om geen verwachtingen te hebben, maar dat is weinig realistisch. Ik was me bewust van een deel van de verwachtingen die ik had (gebaseerd op eerdere ervaringen): ik had de verwachting dat mijn zoons de hele dag een beetje in hun eigen tent zouden hangen met hun mobiele telefoon. En dat ze er af en toe eens uit zouden komen om samen te eten of boodschappen te doen. Dat bleek voor een groot deel zo te zijn. Dat vond ik niet per se leuk, want ik had dat graag anders gezien, maar hé…daar heb ik geen invloed op. En omdat ik het al had verwacht, kon ik daar vrede mee hebben.

Het was fijn om lekker buiten te zijn, te wandelen in de omgeving, om mooie stenen te zoeken op het heerlijk rustige strand, vogels te spotten, te genieten van de eenvoud op de camping en de afwezigheid van overvliegende vliegtuigen. Donkere nachten zonder lichtvervuiling. De rust. Dat was precies zoals ik had verwacht. Soms was er wat onrust, door de gedachte dat ik toch meer zou moeten doen en moeten gaan zien, nu ik hier toch was. Anders zou ik daar later spijt van kunnen krijgen. Een soort van FOMO, zeg maar. Gelukkig kon ik die gedachte laten voor wat hij was en met mijn aandacht terug naar het aanwezig zijn op de plek en het moment waar ik al was.

Er waren ook dingen die ik níet had verwacht én die ik plezierig vond. De jongens die ’s avonds samen een potje gingen poolen, of samen naar de supermarkt in het dorp gingen om een pizza te halen die ze konden bakken in de oven. Op de camping waren naast de gebruikelijke sanitairgebouwen namelijk ook eetruimtes met kookplaten en ovens, waar je als campinggast vrij gebruik van mocht maken. Heerlijk voor pubers die onafhankelijk en uit het zicht van hun ouders willen snacken.

Er gebeurden deze vakantie echter ook dingen die ik niet had verwacht en die ik niet plezierig vond. En dat zorgde voor frustratie en in een enkel geval ook voor ruzie in de tent. Ik zal niet heel erg uitweiden, maar het had onder andere iets te maken met het meenemen van bepaalde middelen door één van de zoons die in het land waar we naartoe reisden niet toegestaan zijn…en een man die zich twee dagen hondsberoerd voelde.

Wat ook niet fijn was, was dat ik voor het eerst sinds een paar jaar weer paniekaanvallen kreeg, toen we vanuit de rust opeens in een enorme drukte terechtkwamen, met werkelijk aan alle kanten mensen om ons heen. Die had ik ook niet verwacht. Ik maakte weer even kennis met mijn vluchtresponse. Ik wilde alleen maar wég. We maakten dus rechtsomkeert en gingen terug naar de camping in plaats van de stad waar we waren te verkennen.

De vakantie was dus niet de hele tijd fijn (en dat kan natuurlijk ook niet), maar wel interessant. We hebben nieuwe plaatsen bezocht en nieuwe ervaringen opgedaan. Het heeft geholpen om nog meer bewust te worden van hoe dat werkt met verwachtingen en verlangens. Interessant om weer even het stresssysteem in werking te ervaren. Om op te merken dat ‘op vakantie gaan’ stress oplevert, omdat het je buiten je comfortzone brengt. Dat is wel oké voor een korte periode, maar voor een langere periode zorgt het voor uitputting in plaats van ontspanning. En ontspanning, dat is nou vaak net datgene waar we naar op zoek zijn tijdens onze vakantie. Interessant om te merken hoe je weer in je vaste dagelijkse patronen glijdt, zodra je weer thuis bent. De rust die dat ook geeft. Die comfortzone is waardevol. Je bent er op je gemak. Het voelt vertrouwd. Creativiteit kan er stromen. Je ‘beste’ leven ligt in die comfortzone.

Kortom. Blij dat we weer thuis zijn. En met de jongens op vakantie? Dat doen we niet meer (zeg ik nu).

Hoe was jouw vakantie?

Van Verweggistan naar de achtertuin

(Ondertitel: Dit verhaal neemt een verrassende wending…)

Voordat je gaat lezen en je jezelf in dit verhaal herkent; sorry. Het is niet mijn bedoeling om je te kwetsen. Ik vind het heel spannend om deze blog te plaatsen. Het voelt een beetje als een preek. Het is niet mijn bedoeling wie dan ook te veroordelen, maar om te vertellen hoe ik de wereld be-leef. Ik blijf graag met je in gesprek. Met liefde en aandacht.

De afgelopen week sprak ik twee mensen die op vakantie waren geweest naar een land hier ver vandaan (onafhankelijk van elkaar). Op de vraag ‘Hoe was je vakantie?’ antwoordden beiden ‘Lekker hoor, maar we hadden wel slecht weer. Het waaide, het was bewolkt en er vielen af en toe wat spetters. De temperatuur was wel goed hoor, het was evengoed 28 graden.’ Dit was dus ‘slecht’ weer. Wanneer de zon zich niet laat zien. Maar waarom eigenlijk? Heeft het te maken met verwachtingen? ‘In Spanje schijnt altijd de zon, olé!’ Ik geloof dat het Bassie en Adriaan waren die dat zongen…

Het afgelopen jaar heb ik een hoop gemopper gehoord over het weer in Nederland. Het was te koud en het regende te veel… Er waren mensen die ik hoorde verzuchten ‘Ik moet echt op vakantie hoor!’ En die vakantie moest zich dan afspelen in ‘het buitenland’, in de landen waar je zonneschijn en hogere temperaturen kunt verwachten. Er zijn mensen die dat blijkbaar vanzelfsprekend vinden. Ik niet. Zoals ik wel meer niet vanzelfsprekend vind. Ik vind het niet vanzelfsprekend dat we in het vliegtuig stappen om ‘even een paar dagen zon te pakken’.

Natuurlijk begrijp ik het dat het fijn is om af en toe in een heel andere omgeving te zijn, dat dat je horizon kan verbreden. (Niet dat ik altijd merk dat mensen die vaker in het buitenland vertoeven ruimdenkender en begripvoller zijn, overigens). Ik weet dat er mensen zijn met een grote reislust en dat mij dat vreemd is. Ik hoef niet naar de andere kant van de wereld om nieuwe dingen te ontdekken. Ik ontdek iedere dag nieuwe dingen, gewoon in mijn eigen omgeving en binnenwereld. Natuurlijk reis ik ook wel eens buiten onze landgrenzen, de afgelopen jaren bezocht ik met (leden van) mijn gezin bijvoorbeeld België, Luxemburg, Frankrijk, Duitsland en Tsjechië. Maar niet jaarlijks en zeker niet meerdere keren in het jaar. En niet met het vliegtuig, maar dat terzijde. Reizen is voor mij niet vanzelfsprekend en daarmee iets bijzonders. Het is een Luxe-artikel.

Ik kan je hier nu wel vertellen dat het reizen over de wereld belastend is voor de aarde. Dat we ziektes helpen verspreiden. Dat vliegen niet milieuvriendelijk is. Maar dat weet je natuurlijk best. Je hebt daar al genoeg over gehoord. Toch weerhoudt het ons er niet van om het te doen…Tijdens de maanden dat ons vliegverkeer aan de grond bleef hebben we daar allemaal de positieve effecten van kunnen merken, maar nu het weer ‘mag’ stappen velen van ons met het grootste gemak weer in dat vliegtuig, want ze ‘moeten’ op vakantie. Sorry als ik hiermee op je tenen trap, maar zoals Stef Bos zingt ‘Iemand moet het doen. Iemand moet het zeggen.’

Welk punt wil ik nu eigenlijk maken? Wat is het nu precies waar ik me zo over opwind?

Ik erger me vooral aan de achteloosheid van mensen. Het gemak waarmee we deze dingen doen, schijnbaar zonder ons te bekommeren om het effect op de wereld om ons heen. Het recht dat mensen menen te hebben. Vooral dat laatste. We eigenen onszelf zoveel toe! We vinden dat vanzelfsprekend. Waarschijnlijk is dat ergens ontstaan in de tijd dat de kerk ons vertelde dat wij als mensen zijn gecreëerd om te heersen over de ‘lagere orden’en dat die ‘lagere orden’ er waren om ons mensen te dienen. Maar inmiddels zouden we toch beter moeten weten? We kunnen onszelf niet langer los zien van het andere leven op aarde. We kunnen niet langer ontkennen dat we het andere leven op aarde nodig hebben om zelf te kunnen overleven. We vinden onszelf zo belangrijk! Niet alleen als individu (dat ego dat gevoed wil worden), maar ook als soort. Steker nog: we vinden onszelf de belangrijkste soort op aarde. Wij moeten kostte wat het kost als soort overleven.

Dat hele principe zie je terug in het beleid rondom een pandemie. Wij mogen niet dood, dus moeten we ons aan allerlei regels houden. Van het houden van afstand, tot het dragen van mondkapjes en het laten inenten. De meeste mensen (en zeker mensen die beleid maken) verwachten dan dat je daaraan mee doet. En oh wee als je daar niet aan mee wil doen. Dan ben je een gevaar voor het voortbestaan van de soort. Dan ben je egoïstisch.

Maar voor de aarde is het beter als er minder van onze soort zouden zijn. Dat is mijn overtuiging. Biodiversiteit zou vanzelf toenemen. We zouden we de aarde, en al haar bewoners, dus een gunst verlenen door ons niet te laten inenten. En dat precies de reden waarom ik dat (nog) niet deed.

Is dat egoïstisch? Ik vind het niet meer of minder egoïstisch dan in dat vliegtuig stappen. Nu kan ik dat – als ik dat al zou willen – niet meer zomaar doen, dus ik verblijf de komende tijd (wie weet voor hoe lang) nog wel even in mijn eigen achtertuin. Ik heb daar geen probleem mee, al ben ik wel voor een deel in mijn keuzevrijheid beperkt (en dat vind ik ook niet vanzelfsprekend).

Begrijp me niet verkeerd. Ik weet hoe hard jij werkt en je mag van mij zeker op vakantie, want rust en herstel is belangrijk. Niet alleen voor jou, ook voor (de rest van) de wereld. Laten we daar wat liefdevoller en bewuster mee omgaan.

Wil je reageren naar aanleiding van mijn schrijven? Graag! Laten we in gesprek gaan.