Respect!

‘Hij heeft geen enkel respect voor me.’

Hoe weet je dat?vroeg ik.

‘Hij doet gewoon niet wat ik zeg, sterker nog; hij doet het tegenovergestelde!’

Vader was zichtbaar geïrriteerd. Ook aan de gezichtsuitdrukking van zoon was te zien dat hij last had van behoorlijk wat frustratie. Tijd om hém een vraag te stellen.

‘Klopt dat?’

‘Nou, vind je het gek? Hij heeft ook totaal geen respect voor mij! Hij luistert niet eens naar wat ik ergens van vind. ‘

‘Het klinkt alsof jullie het allebei belangrijk vinden dat er naar je wordt geluisterd. Is dat zo?’

‘Natuurlijk!’ Vader en zoon gaven bijna tegelijk antwoord.

‘En jullie ervaren ook allebei dat er niet naar je wordt geluisterd. Laten we dan eerst eens onderzoeken wat maakt dat het niet lukt om naar elkaar te luisteren….’

Respect is een belangrijk thema in de puberteit.

Respect. Naar elkaar (kunnen) luisteren Het zijn vaak terugkomende thema’s in gesprekken met ouders van pubers. Ouders en pubers willen graag beiden als waardevol persoon worden erkend. Ze willen allebei het gevoel hebben dat ze er voor de ander toe doen. Dat er naar hen wordt geluisterd. In de puberteit kan dit gevoel verstoord raken. Hoe komt dat?

Lees verder

Geen Quick Fix

Regelmatig krijg ik ouders bij mij met de vraag of ik iets kan doen voor hun kind. Meestal antwoord ik dan met ‘Ja’. Er is namelijk altijd iets dat ik kan doen en dat is luisteren naar een kind en horen wat hem of haar dwars zit of wat het graag anders zou willen.

Misschien denk je nu ‘Ja, maar dat kan/doe ik als ouder ook!’. Dat is ook zo. Toch is het heel lastig om echt te luisteren naar je kind. Er zit namelijk een hoop ruis in de weg. En sommige dingen wil je of kun je ook niet horen. Waarom niet? Lees verder

Voor alle duidelijkheid…

Laatst kreeg ik van een vriendin de feedback dat ze mijn communicatie over wat ik doe nogal verwarrend vindt. Ik presenteer mij als een (kinder- en) jeugdcoach, soms ook als pubercoach. Dat ik (kinder-) tussen haakjes heb gezet, interpreteerde mijn vriendin als een ‘soort van dat kan ook ofzo’…En het leuke is, dat is zo. Het kán ook. Ik ben immers afgestudeerd als kinder- en jeugdcoach. Maar ik merkte dat er vooral jeugd, tieners en pubers dus, in mijn praktijk terecht kwamen. En (misschien ook wel om)dat mijn voorkeur daar naar uitgaat. Sommige kinderen zijn echter vroeg ‘rijp’. En daar kan ik goed mee uit de voeten. Dus ook jongere kinderen zijn van harte welkom.

Daarnaast merkte mijn vriendin op: “Ik denk trouwens dat het ook niet fijn is als je zowel de puber als de ouder coacht…soort van belangenverstrengeling”. Lees verder

Wat wil ik nou eigenlijk?

Afgelopen week nam ik deel aan een gratis webinar. Dat is niet iets dat ik vaak doe, want ‘gratis’ bestaat niet. Meestal zit je dan gewoon naar een lange reclameboodschap te luisteren, van degene die het webinair organiseert. Of je mailbox stroomt daarna weer vol met allerlei nieuwsbrieven. Maar deze kans kreeg ik dankzij Tea Adema en die heb ik nogal hoog zitten. Daarnaast werd ik getriggerd door de titel “’Hoe kom ik aan klanten en zorg ik ervoor dat mijn workshops vol zijn?” , want, tja, mijn workshops zitten nog lang niet altijd ‘vol’.

Gelukkig ben ik niet de enige, bleek, met een praktijk waar het nog niet helemaal storm loopt. Ook ben ik niet de enige die workshops en trainingen organiseert waar niemand zich voor inschrijft. Maar Veronique Prins, de dame die de online training verzorgde, mailde mij voorafgaand aan de training met de boodschap ‘Zorg dan dat je het niet mist, ik leer je de  basisstappen die mij succesvol hebben gemaakt.’

Veronique is een dame die zich presenteert als “Kick Ass Business Coach”. We kregen dan ook van te voren een kijkwaarschuwing van Tea:  ‘(…)ze staat ook te boek als nogal direct.
Ze vertelt het zoals het is en sommigen vinden dat verfrissend, weer anderen vinden het confronterend. Ik zeg: Doe er je voordeel mee. Als je niet bang bent voor een beetje reflectie en je van je praktijk een succes wilt maken, zorg dan dat je gebruik maakt van deze unieke kans.’

Nou, dat laat ik mij geen twee keer zeggen! Want als je me een beetje kent, weet je dat ik dol ben op reflecteren… en natuurlijk wil ik een succes maken van mijn praktijk!

Veronique trapte gelijk af door te stellen dat ik nog niet zo succesvol was als ik zou kunnen zijn, omdat ik nog geen duidelijke keus had gemaakt. Zo, ja, die raakte wel even. (Zie mijn blog Keuzes maken.) Ik moet van Veronique van mijzelf een Unique Selling Point maken.  Laten zien waarin ik bijzonder ben. Me onderscheiden van de rest. Ze stelde de vraag: ‘Wat durf jij te zeggen wat niemand anders durft te zeggen?’ Daar kon ik wel wat mee. Want ik heb wel een duidelijke visie. Veronique is een Kick Ass Coach. ‘Nou,’ dacht ik, ‘dat ben ik dus niet’. Hoewel ik best confronterend kan werken als coach. Maar dat doe ik niet door ‘te vertellen zoals het is’, maar door juist vragen te blijven stellen of stil te worden. Ik ben nieuwsgierig naar jou en waarom je de dingen doet, zoals je ze doet. Er is namelijk altijd een reden voor gedrag. En wat die reden is, dat weet jij beter dan ik. Ik zal dat niet veroordelen. (Grappig dat ik het daar vanmorgen ook met coachcollega Paula over had; zij heeft mij ervaren als iemand die niet oordeelt. Ik vertelde dat al wel jaren mijn persoonlijke doel is, maar dat dat mij tot nu toe nog niet gelukt is – en waarschijnlijk ook nooit gaat lukken. Ik merk het inmiddels wel op als ik ergens een oordeel over heb en ik kan ervoor kiezen om dat bij mezelf te laten. Het zegt namelijk meer over mezelf dan de ander. Ik zal je dus niet veroordelen.) Sommige kinderen, maar ook volwassenen worden daar heel ongemakkelijk van, zeker als het personen zijn die op zoek zijn naar goedkeuring. Die krijg je van mij ook niet perse. Jij mag zijn wie jij bent. Zonder dat ik daar wat van vind (want wat je vindt, mag je houden). Goed. Maakt mij dat een Unique Selling Point? Ben ik daarin bijzonder? Geen idee. Maar het is wel de manier waarop ik werk. Je krijgt van mij geen schop onder je kont. Wel een steuntje in de rug. Vanuit Liefde en met Aandacht.

Vervolgens spoorde Veronique mij aan om toch eens een keus te maken in de leeftijdscategorie waarmee ik wil werken. Oke, ‘kinderen, tieners, pubers, jongeren en hun ouders’, is misschien toch wat te breed. Welke leeftijd wil ik in mijn praktijk (voornamelijk) helpen? Ik ben ooit de kindercoachopleiding gaan doen, omdat ik het verlangen had om te kunnen werken met kinderen op de basisschool. Hoewel ik kleuters uitermate charmant vind, ik kan er meestal niet echt mee uit de voeten. Inmiddels ben ik erachter dat mijn hart toch ligt bij pubers. Sommige kinderen gaan puberen in groep 7 van de basisschool en anderen doen dat pas in de tweede klas van het VO. Soms zelfs nog later.

Daarna kwam de vraag ‘Waarin ben jij expert?’ Die vraag was eigenlijk het makkelijkst. Door wat ik doormaakte met onze eigen kinderen en wat ik tegenkwam in ruim 20 jaar lesgeven aan leerlingen in het VMBO, ben ik gespecialiseerd geraakt in verschillende (leer- en gedrags)stoornissen en –moeilijkheden: dyslexie, faalangst, ass, ad(h)d en hooggevoeligheid. De onderwerpen hoogbegaafdheid en meerbegaafdheid zijn daar het afgelopen jaar nog aan toegevoegd.

En: ik kan naast de puber ook de ouders begeleiden. Want soms heeft de puber er echt geen zin in. Is er weerstand en verzet. Maar dat betekent niet dat de situatie kansloos is. Ook dit weet ik uit eigen ervaring (onder andere met systemisch werk); als jij als ouder (je gedrag) verandert, verandert (het gedrag van) je kind mee!

Dankzij het webinar heb ik dit weer helemaal helder. Blij dat ik ben blijven luisteren naar Veronique, ondanks haar Kick Ass houding die soms wat ongemakkelijk was. Maar ja, buiten de comfortzone vindt groei plaats. Nu mag ik alleen nog gaan nadenken over mijn omzetdoel. En de grootste uitdaging: mij met mijn website nog maar richten op 1 doelgroep. Komen met een concreet aanbod voor deze leeftijdsgroep. Dat betekent dat ik afscheid moet gaan nemen van andere activiteiten. De play-en workshops voor (jongere) kinderen bijvoorbeeld. Maar, hé…Ik ging dit webinar toch volgen, juist vanwege die workshops? Zucht…wat wil ik nou eigenlijk?

Liefde is…. een goede opvoeding

Wat is een goede opvoeding? Daarover zijn de meningen nogal verdeeld. Natuurlijk moet er voorzien worden in de behoeften van een kind. Lichamelijke behoeften, zoals eten, drinken, beweging en slaap. Behoefte aan affectie: knuffels, liefde, warmte… Maar ieder mens heeft nog meer basisbehoeften. We kennen allemaal de behoefte aan veiligheid, erkenning, bevestiging en verbondenheid. Zo kennen kinderen ook de behoefte aan relatie (ik hoor erbij), competentie (ik kan het) en autonomie (ik kan het zelf). Daarbij horen de behoeften aan realistische grenzen, zelfexpressie, spontaniteit en spel.

Maslow ordende de behoeften van de mens in een de vorm van een piramide:

Opvoeding is dus meer dan alleen voeding. Voeding is meer dan eten.

Het is ook best een opgave om daar als ouder(s) in te voorzien. Maar gelukkig ben je als ouder(s) niet de enige opvoeder van het kind. Er is ook de rest van de familie, de buren, vrienden en vriendinnen, de trainers op de sportvereniging, leerkrachten op school. En natuurlijk overige professionals; zoals (huis)artsen, maatschappelijk werkers, kindertherapeuten, -psychologen en –coaches.

Vaak zijn ouders wel eens wat huiverig om aan te kloppen bij die professionals, merk ik. Maar waarom?

Soms omdat ouders het als een falen voelen, dat ze iets zelf niet op kunnen  lossen. Maar het is toch helemaal niet vreemd dat je ergens geen antwoord op hebt? Hoeveel praktijkervaring heb je als ouder(s) nou eigenlijk? Met een groot gezin misschien iets meer, maar dan nog…ieder kind is anders. En je hebt er geen studie voor gevolgd. Die professional wél.

Soms hoor ik van ouders het argument dat het zo veel kost, professionele hulp inschakelen. Zeker als het niet vergoed wordt door de (zorg)verzekering. Maar is dat geen drogreden?

Veel ouders geven aandacht aan de buitenkant van hun kind. Ze zorgen ervoor dat het er netjes uitziet. Het kind gaat regelmatig naar de kapper. En het wordt goed gekleed. Soms met zelfs met dure merkkleding. Natuurlijk vraagt een kind daar soms zelf nadrukkelijk om, uit de behoefte bij een bepaalde groep te horen. Dat kost ook een flinke duit.

In plaats daarvan zou je ook iets kunnen werken aan het zelfbeeld van het kind, waardoor het die merkkleding misschien niet nodig heeft om zich zeker te voelen.

Bovendien; die buitenkant is vergankelijk…Haar groeit weer aan. De kleding gaat stuk of wordt te klein. Er is maar weinig dat blijvend is.  Terwijl die investering aan de ‘binnenkant’ van je kind wel een blijvend karakter heeft. Een kind leert dat het bepaalde gevoelens en behoeften heeft, dat dat mag en dat het daar zelf verantwoordelijkheid voor kan nemen.

Een goede opvoeding is wat mij betreft een opvoeding waarbij er ook voldoende aandacht is voor de binnenkant. En daarbij mag je best een professional in de arm nemen.

Wat vind jij? Laat gerust een reactie achter.

(Het innemen van) Mijn eigen ruimte

Lieve lezer,

Misschien ken je me nog niet, niet zo lang of niet zo goed. Laat ik daarom wat meer over mijzelf vertellen.

De laatste tijd merk ik dat een aantal mensen in mijn omgeving mij wat anders benaderen, anders op mij reageren. Natuurlijk zegt dat wat over mij, over hoe ik mijn omgeving ervaar op dit moment. Maar het heeft ook te maken met een verandering in mij.

Ooit was ik een jong meisje, dat nogal gevoelig was, bijvoorbeeld voor stemmingen en sferen. Ik had de ervaring dat de wereld niet altijd veilig was en dat ik niet kon zijn zoals ik was. Dat het verstandig was om mij aan te passen en dat ik maar beter niet kon opvallen. Ik werd stil en onzichtbaar. Praatte met iedereen mee. Werd heel goed in luisteren. Voelde me niet gehoord en niet gezien. In mijn puberteit ontwikkelde ik een eetstoornis. Ik begreep toen nog niet waarom.

Na de middelbare school koos ik voor een lerarenopleiding Nederlands. Niet omdat ik docent wilde worden, maar omdat ik niet durfde te kiezen voor wat ik eigenlijk wilde. Voor zowel de toneelschool als de school voor journalistiek moest je namelijk een toelatingsexamen doen. Ik was ervan overtuigd dat ik toch wel afgewezen zou worden en probeerde het niet eens. Vanwege faalangst dus. Omdat ik wel met verhalen en mensen bezig wilde zijn, werd het de lerarenopleiding Nederlands. Gaandeweg de stages merkte ik dat ik vooral affiniteit voelde met die leerlingen die niet zo goed mee konden komen, sociaal gezien. De leerlingen die ‘anders’ waren. Ik koos er daarom tijdens mijn opleiding voor om de aantekening leerlingbegeleider te halen. Met de grote wens om leerlingen te kunnen helpen na mijn opleiding. Maar zo liep het niet.

Lees verder

Een nieuw jaar…

Een nieuw jaar, nieuwe activiteiten! Mijn voornemen voor dit nieuwe jaar is, om de (kinder)coach die ik (ook) ben meer te laten zien. Daarom organiseer ik, naast de dingen die je al van mij gewend bent, uiteenlopende nieuwe activiteiten. Daarbij zet ik mijn creativiteit in, want daar word ik blij van. Ik ga daarvoor ook meer samenwerken, met ‘collega-coaches’. En ik doe het natuurlijk met Liefde en Aandacht!

Het draait in mijn activiteiten steeds om persoonlijke ontwikkeling, bewustwording en verbinding met de ander, vanuit verbinding met jezelf. Als je eerst jezelf benadert vanuit een houding met liefde en aandacht, dan kun je het daarna ook naar een ander toe. Of dat nu je kind is, je partner, je collega of wie dan ook. Dat is mijn overtuiging.

 

Credits foto: Maryleen <3

Jezelf leren kennen dus. Want waarom doe je wat je doet? Welke behoeftes en wensen heb je en hoe kun je daar zelf in voorzien? Hoe heb je Liefde en Aandacht voor jezelf?

Vanaf dinsdagochtend 30 januari organiseer ik, samen met coachcollega Ellen Leussink, Koffie en Co. Een evenement waarin ouders (van peuter tot puber) op een informele manier kennis kunnen maken met coaching, met een heerlijke bak koffie (of thee), op een sfeervolle locatie; Koffiebar Nieuw Bellevue in Beverwijk. Elke laatste dinsdag van de maand, van 9:00 tot 10:15 uur even de tijd voor jezelf, zonder de kinderen, om jezelf samen met andere ouders/opvoeders te laten prikkelen en inspireren. De eerste bijeenkomst draait het om de vraag “Is Nee Okee?”. Hoeveel ruimte geef jij je kind? En jezelf?

Een andere activiteit is de VIP-dag die ik samen met Paula Smit vorm geef, op zaterdag 17 februari in de prachtige voormalige Middelaarskerk te Beverwijk. Voor iedereen die weet hoe belangrijk het is om jezelf Liefde en Aandacht te geven. Voor wie zich een dag ontspanning en verdieping gunt. We gaan die dag (uiteraard) wandelen, we hebben aandacht voor meditatie, we kijken in de spiegel, we hebben aandacht voor successen en complimenten. Ook aan de inwendige mens wordt gedacht. Alles om dichter bij jezelf te komen en te voelen hoe belangrijk je bent!

Daarnaast zal ik in dit nieuwe jaar de ‘Ik-leer-leren’-training weer nieuw leven inblazen en staan er nieuwe stiltewandelingen en play- en workshops voor kinderen op het programma!

Meer informatie over Koffie en Co. En de VIP-dag vind je bij de evenementen op mijn Facebookpagina.

Ik wens jou, en mijzelf, een nieuw jaar vol Met Liefde en Aandacht!

Play- en Workshop Moederdag

Op Moederdag organiseerde ik sinds lange tijd weer een Play- en Workshop.

Natuurlijk heb ik als (kinder)coach ook in deze Play- en Workshop weer op speelse wijze belangrijke thema’s verwerkt. Dit keer hadden we aandacht voor Waardering en Dankbaarheid.

Aan het begin van de workshop zochten moeders een kaart uit voor hun kind(eren) en elk kind koos een kaart speciaal voor hun moeder. Daarna schreven ze voor elkaar op, waarom deze kaart was gekozen. Tot slot mochten ze dat aan elkaar vertellen. Er klonken volop vertederde en verwonderde ooooh’s en aaaah’s en er werd veel geknuffeld en gekust om elkaar te bedanken.

De rest van play- en workshop bestond uit  een speciale Moederdagbingo (met hartjes in plaats van getallen). De ‘prijzen’ waren allerlei activiteiten die je ter plekke samen met je moeder/kind deed. Zoals een (duo)yoga-oefening, een bijzondere massage, samen op de foto in de fotocorner, lekker creatief bezig zijn, of memory spelen (met snoepjes!).

   

De winnaars bepaalden dus wat er gedaan werd! Wat opviel, was dat de kinderen vooral kozen voor het yogaspel en moeders (als ze tenminste niet hun kind lieten kiezen) kozen opvallend vaak voor de massage.

   

Tijdens het yogaspel kwam het aan op plezier, vertrouwen kunnen hebben in elkaar, soms wat angsten overwinnen of juist grenzen aangeven. Bij de massages draaide het om liefdevol, zacht en warm dicht bij elkaar zijn.

  

Aan het eind van de workshop voelden we in ons hart (op de yogamanier, met de handen in bidhouding voor het hart) waar we blij van waren geworden en waar we dankbaar voor zijn. Ter afsluiting mochten moeders en kinderen dat nog even met elkaar delen.

Ik  heb weer ontzettend genoten van het organiseren van deze Play- en Workshop voor kinderen (en hun moeders) en hoop dat er snel opnieuw ruimte is in mijn agenda om een nieuwe te kunnen organiseren!